Ανατροπή

"Μπαμπάκι μου".  Ετσι με φώναζες τονίζοντας περισσότερο το μου. Ισως γιατί από τότε με ένιωθες δικό σου. Και είμαι άγγελέ μου. Μαζί μεγαλώσαμε, χτίζοντας μιά μοναδική σχέση. Σου μάθαινα και με μάθαινες. Είναι τόσο απλό να μεγαλώνεις ένα παιδί. Δεν χρειάζεται γνώσεις, είναι εύκολο, αρκεί να έχεις τη διάθεση. Οτι συμβαίνει, ότι κάνει, ότι λέει, ότι θέλει ένα παιδί, να μην το κρίνεις σαν μεγάλος. Να το κρίνεις μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Να γίνεσαι ο ίδιος παιδί. Μόνο τότε μπορείς να διδάξεις σωστά ένα παιδί. Μεγαλώσαμε άγγελέ μου, χωρίς να μου δημιουργήσεις ποτέ κανένα πρόβλημα και χωρίς να σου δημιουργήσω κι εγώ. Ενιωθες και ήθελες πάντα να συζητάμε μαζί για όλα. Ακόμα και γιά τις πιό κρυφές σου σκέψεις.

"Μπάμπι μου πάμε μια βολτίτσα με το αυτοκίνητο οι δυό μας?" 

Το μπαμπάκι μου έγινε "μπάμπι μου", το "μου" όμως σταθερό. Ηταν το σύνθημα ότι κάτι σε απασχολεί, κάτι δεν πάει καλά και ήθελες να μιλήσουμε. Γιατί ήξερες ότι δεν θα ακούσεις συμβουλές και νουθεσίες. Απλά θα σου έδειχνα πιθανούς δρόμους. Για να επιλέξεις εσύ. Μόνο μία και μοναδική φορά σου μίλησα λίγο έντονα. Τότε που το στο κορμάκι σου γινόταν πόλεμος και είχες χάσει τον προσανατολισμό σου. Με άκουγες μόνο, χωρίς να μιλάς. Στο τέλος έφυγες και πήγες να κοιμηθείς. Δεν είπες τίποτα. Προτίμησες να μου στείλεις μήνυμα από το ένα δωμάτο στο άλλο. Ακόμα το κρατάω : "ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΟΛΑ. ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΩ ΟΛΑ. ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ. Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ".

Και τα άλλαξες άγγελέ μου. Μόνος σου έγινες αυτό που είσαι σήμερα. Οτι κατάφερες, το κατάφερες επειδή το ήθελες εσύ.  Και όλοι σε χαιρόμαστε. Χαιρόμαστε που ασχολείσαι με αυτό που ήθελες. Σε χαιρόμαστε όταν τα μακρυά σου δάχτυλα δίνουν ζωή στα πλήκτρα του πιάνου και μας χαρίζεις υπέροχες μουσικές. Σε χαιρόμαστε όταν δίνεις κέφι και ζωντάνια στα πάρτυ και στις συγκεντρώσεις. Μιά όμορφη, ήσυχη, ονειρεμένη ζωή.

Όμως τα όνειρα καμμιά φορά γίνονται εφιάλτες. Και το δικό μας διακόπηκε από το θηρίο που εγκαταστάθηκε μέσα σου.

Σοκ, απόγνωση, απελπισία, λύγισες, λυγίσαμε.

Τι θα κάνουμε μπάμπι μου?

Ότι πρέπει άγγελέ μου. Θα παλαίψουμε και θα νικήσουμε. Εντάξει μπάμπι μου.
Δεν σου έκρυψα τίποτα. Ηθελα να ξέρεις. Στα εξηγούσα όλα όταν σήκωνες το πάπλωμα και μου έκανες χώρο να ξαπλώσω μαζί σου. Κι εκεί την ώρα που σε χάιδευα στη πλάτη και στα μαλλιά (συνήθεια που δεν έκοψες ποτέ, αλλά κι εγώ απολαμβάνω) και γουργούριζες σαν γατάκι, στα εξηγούσα όλα.

Μία, δύο, τρεις φορές κάτω από τις πελώριες λάμπες. Πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία. Εσύ, που στη θέα της σύριγγας με το αίμα λιποθυμούσες. Με χαμόγελο.

Δεν σε είδα ποτέ να λυγίζεις. Δεν σε είδα να κλαις. Έκλαψες όμως μπροστά στους φίλους σου. Σε ρώτησαν αν φοβάσαι. Και είπες όχι δεν είναι γι αυτό. Έκλαιγες γιατί μας στενοχώρησες. Αχ άγγελέ μου. Έβαλες πίσω τα δικαιολογημένα γιατί, γαμώτο, τι, πότε και στενοχωριόσουν για μας. Ενιωθες ενοχές γιατί μας στενοχώρησες.

Δεν φοβάμαι μπάμπι μου, μόνο να τελειώνουμε, να ξεμπερδεύουμε θέλω. Τελειώνουμε αγόρι μου, κοντεύουμε, σχεδόν τελειώσαμε. Το ξέρεις κι εσύ, ποτέ δεν σου είπα ψέμματα.Να ησυχάσεις εσύ να ησυχάσω κι εγώ.

Με παίρνεις τηλέφωνο κάθε μέρα και με ρωτάς.

Τι κάνεις αδυναμία μου?

Η προσφώνηση άλλαξε, αλλά το "μου" το ίδιο.

Είμαι καλά άγγελέ μου. Το καταλαβαίνω όμως, σχεδόν μου το έχεις πει, ότι με βλέπεις ανήσυχο και στενοχωρημένο, και αναρωτιέσαι μήπως είναι εξ αιτίας σου. Οχι αγόρι μου, σου μίλησα κιόλας, σου είπα ...όσα μπορούσα να σου πω. Αλλά θα πούμε κι άλλα. 'Αλλωστε ποτέ δεν είχαμε μυστικά μεταξύ μας. Και ξέρω ότι θα καταλάβεις. Πάντα κοιταζόμασταν στα μάτια, δεν θα τα χαμηλώσουμε τώρα.
Δεν θα τα χαμηλώσω εγώ. Γιατί όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό, υπερφίαλο ή αλλαζονικό, έχω κάτι βαθειά μέσα μου φυλαγμένο σαν θησαυρό. Είναι ο φάρος μου, που μου δείχνει πάντα και μου θυμίζει, ότι δεν ξέφυγα απ' τη ρότα μου, ότι ήμουνα στο σωστό δρόμο. Έδωσα ότι είχα να δώσω ακροβοδίκαια, εκεί που έπρεπε να το δώσω. Και μη με παρεξηγήσεις, αλλά φουσκώνω λίγο σαν παγώνι γι αυτό.
Και ξέρεις ποιός είναι ο φάρος μου? Κάτι που μου έχεις πει εσύ κάποτε, ίσως δεν το θυμάσαι κιόλας.

"Μπαμπά βλέπω τι γίνεται γύρω μου, βλέπω τη σχέση φίλων μου με τους γονείς τους και θέλω να σου πω, ότι νιώθω πολύ χαρούμενος, τυχερός και περήφανος που έχω για μπαμπά μου εσένα."

Εγώ να δεις αγόρι μου...
Και μη ξεχάσεις ποτέ, ότι για πάντα θα είμαι "σου".

ΥΓ. Μια αυθόρμητη καταγραφή σκέψεων πριν δυό μήνες, στην αίθουσα αναμονής ενός χειρουργείου, αφιερωμένη στο γιό μου. Δεν θα τη δει τώρα. Τη μοιράζομαι όμως μαζί σας και την αφήνω να υπάρχει. Κάποια στιγμή θα την δει...

Ταξίδι στη βροχή

Βγαίνω στη βροχή μόνο αυτή σου μοιάζει
μάνα που αγκαλιάζει ό,τι όμορφο ξεχνώ.

Να προσέχεις ...                                         

Βουτιά στο κενό

Νωρίς το πρωί. Στα γνωστά λημέρια. Ναι εδώ είμαι, όχι στο παγκάκι, στο βράχο. Που τον βαφτίζω θρόνο μου. Κάθομαι, ανάβω τσιγάρο κι αγναντεύω. Όπως ο Ξέρξης την ναυμαχία της Σαλαμίνας. Να αναλύω την δικιά μου, εσωτερική ναυμαχία.

Κάθε κίνηση των ματιών και άλλη εικόνα. Ψηλά, γαλανός ουρανός, με έναν ήλιο να καίει και λίγα σύννεφα ταξιδιάρικα, να στριφογυρίζουν, σαν κορμιά σε ένα αέναο ερωτικό παιχνίδι. Μέχρι να σκορπίσουν και να διαλυθούν. Μπροστά η θάλασσα, μπλέ κήπος με τα κύματα σαν άσπρες μπαμπακιές να ξεφυτρώνουν από παντού. Δεξιά κι αριστερά το μάτι να χάνεται στο πράσινο. Και προς τα κάτω το κενό. Που μοιάζει αγκαλιά, όμοια μ αυτή που με είχες φυλακίσει προχθές. Να μου κλείνει πονηρά το μάτι να βυθιστώ μέσα της. Κι ένας αέρας δυνατός να σφυρίζει γύρω μου. Θεριό η φύση. Όμως εδώ αισθάνομαι ασφαλής. Δεν κινδυνεύω από κανένα. Κανείς δεν μπορεί να με βλάψει. Με προστατεύει το θεριό, η μάνα φύση.

Κοιτάζω δίπλα και βλέπω τη σκιά μου. Την φωτογραφίζω. Ναι αυτό κατάντησα, μιά σκιά. Η σκιά του εαυτού μου. Η ίδια σκιά που βλέπω όταν κοιτάζω στον καθρέφτη. Εχω σταματήσει να φοράω τα γυαλιά μου μπροστά στον καθρέφτη. Φοβάμαι γι αυτό που θα δω. Φοβάμαι να δω το πρόσωπό μου καθαρά. Η σκιά μου. Μου 'ρχεται στο μυαλό ένα τραγούδι. Σφυρίζω το ρυθμό: "άσε με να φύγω, σε παρακαλώ... είμαι μιά σκιά δίπλα σ' ένα φως". Οι νότες χάνονται μέσα στο σφύριγμα του αέρα. Σαν μιά νότα νιώθω κι εγώ. Ένα ντο ή μήπως ρε. Μια νότα που ψάχνει να βρει τη θέση της στο πεντάγραμμο.

Κι άλλες φορές νιώθω σαν όγκος. Ενας κακοήθης καρκίνος. Που έχει βαλθεί να μολύνει τις ψυχές μας. Τη δική σου και τη δική μου. Όμως όχι, δεν είμαι κακοήθης όγκος. Μια καλοήθης πληγή είμαι. Που την αφήνω να χάσκει ανοιχτή πάνω στο δέρμα μου. Που δεν την φροντίζω, παρά μόνο λίγο, όσο χρειάζεται γιά να μη με σκοτώσει. Την αφήνω εκεί, ίσως για να δοκιμάσω τις αντοχές μου, να ανακαλύψω τα όρια μου.

Temperature alarm στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Memory stack overflow. Πόσα να χωρέσει και πόσα να διαχειριστεί. Στο input οι πληροφορίες να ρέουν ποτάμι. Στο output, access denied.

Ήσουν εδώ, πήγες αλλού. Δεν μένεις εκεί, πηγαινοέρχεσαι. Σε ρωτάω γιατί. Απαντάς δεν ξέρω. Βουρκώνεις, κλαίς. Μη μου το κάνεις αυτό. Το ξέρεις. Είναι η Αχίλλειος πτέρνα μου. Δεν αντέχω να σε βλέπω να κλαίς. Τα ξεχνάω όλα. Το ξέρω, δεν το εκμεταλεύεσαι. Αλλά τι να κάνω? Κάποιες στιγμές νιώθω σαν πουτάνα. Όχι σαν αυτές τις έντιμες. Μιά άτιμη, αρσενική πουτάνα. Δεν το αντέχω άλλο αυτό. Αλλά και να σε χάσω δεν θέλω. Πρέπει να βρω τη δύναμη. Να φανώ δυνατός. Και να σου πω "άντε γαμήσου". Ωχ Θεέ μου, ούτε κι αυτό. Γιατί ξέρω και ξέρεις να διαβάζουμε πίσω απ' τις λέξεις. Και πίσω από ένα μεγαλοπρεπές "άντε γαμήσου", κρύβεται ένα ακόμα πιό μεγάλο "σ' αγαπώ".

Δεν μ' αφήνεις. Κρατιόμαστε ακόμα. Μου είναι τόσο δύσκολο να κάνω εγώ αυτό το βήμα. Μου είναι πιό εύκολο να κάνω  όμως το άλλο. Αυτό στο κενό, μάλλον στην αγκαλιά που χάσκει από κάτω μου. Κι αν κάτι με κρατάει ακόμα, είναι ο φόβος, πως έτσι σφιχτά που κρατιόμαστε, θα σε παρασύρω μαζί μου.

Όσο μπορείς

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

                                        Κ.Καβάφης

Αυτό το ποίημα το πρωτοδιάβασα νεαρός ακόμα φοιτητής. Θυμάμαι ακόμα το βιβλίο αν και δεν το έχω, γιατί το χάρισα πριν λίγα χρόνια σε έναν αγαπημένο φίλο. Μια ποιητική ανθολογία του Καβάφη που είχα αγοράσει σε ένα παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Υπέροχα τα ποιήματα του Καβάφη. 'Ομως αυτό ήταν το ξεχωριστό για μένα. Ήταν αυτό που προσπαθούσα να τηρήσω στη ζωή μου.

Όσο μπορούσα. Και νομίζω τα κατάφερα. 

Δύσκολο βράδυ απόψε. Με μια διάθεση απολογισμού. Άναρχες οι σκέψεις. Για τα σωστά και τα λάθη. Για κέρδη και ζημίες. Για όνειρα που πραγματοποιήθηκαν και όνειρα που έμειναν όνειρα. Για χρόνια χαμένα και στιγμές μονάκριβες. 

Θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα ότι δεν έχω να θυμάμαι όμορφες στιγμές. Πιθανόν και μοναδικές. Δεν μου λένε τίποτα όμως οι όμορφες αναμνήσεις. Όταν στο σήμερα και για αρκετό διάστημα δεν είναι κάποιος καλά, όταν για διάφορους λόγους δεν βλέπει κάποια διέξοδο, οι όμορφες αναμνήσεις μάλλον έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα απο το προσδοκώμενο. Μνημόσυνο για τα περασμένα.

Δύσκολο βράδυ απόψε. Κουράστηκα. Κουράστηκα από την προσπάθεια. Να χρωματίσω το γκρίζο. Να δω όλα αυτά τα καλά που μου λένε οι γύρω μου ότι έχω. Όσοι με αγαπάνε. Και είναι αλήθεια, έχω πολλούς ανθρώπους γύρω μου που με αγαπάνε πολύ. Τόσο πολύ όμως, που την αγάπη τους την νιώθω βρόγχο να με πνίγει στο λαιμό μου. 

Προσπάθησα κι από δω. Μέσα από αυτό το blog. Να μιλήσω, να εκφραστώ, να πω αυτά που θέλω και δεν μπορώ να πω, κάποιοι να με ακούσουν. Δεν έχω παράπονο κανένα. Με πλήρη επίγνωση του τι λέω, ίσως οι μόνοι ανιδιοτελείς φίλοι μου, είναι όσοι με διάβασαν και ακόμα περισσότερο όσοι αφιέρωσαν χρόνο να γράψουν ένα σχόλιο.

Όμως αυτή η  αίσθηση κόπωσης με καταβάλει κάθε μέρα και περισσότερο. Λες και έχει βαλθεί να εισχωρήσει σε κάθε κύτταρο του κορμιού και του μυαλού μου.

Περιγράφω τη στιγμή. Κι αυτό που νιώθω τώρα είναι ότι μάλλον θα σταματήσω να γράφω. Ισως για λίγο, μπορεί και για πάντα. Πρέπει να εξαντλήσω κάθε σταγόνα δύναμης που μου έμεινε να με ξαναβρώ. Πρέπει να προσπαθήσω να διώξω από τα αυτιά μου αυτή τη γαμημένη τη φωνή που κάθε μέρα μου φωνάζει : Φύγε.

Για την ώρα λοιπόν, ένα τεράστιο ειλικρινές ευχαριστώ σε όλους μαζί και στον καθένα ξεχωριστά.

Με μια αγκαλιά κι ένα φιλί. Όσο μπορώ θα σας διαβάζω, θα σας παρακολουθώ, θα σας αφήνω το στίγμα μου.

Καλή δύναμη σε όλους μας.