Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Φθαρμένο σακάκι






Θάθελα νάμαι το φθαρμένο το σακάκι σου
ξέφτια γεμάτο, τρύπιες τσέπες, θαμπό χρώμα
Που το φυλάς σε μια γωνιά μες στη ντουλάπα σου
και ξέρεις μέσα σου, δεν είν' για πέταμα ακόμα

Να σου θυμίζει τον καιρό που το απόκτησες
ήταν το πρώτο που σε σκέπασε στο κρύο
Το φόρεσες και γέλαγες, καμάρωνες
είδες τι πάει να πει το ένα νάναι δύο

Κι ήρθε ο καιρός που πλέον το βαρέθηκες
φόρεσες άλλο, το κρύο για ν' αντέχεις
Και το παλιό σακάκι σου το ξέχασες
χωμένο στη ντουλάπα να το έχεις

Θάθελα νάμαι το φθαρμένο το σακάκι σου
σε μια γωνία, χώρο να μη πιάνω
Κι αν έρθει κρύο, παγωνιά, συνθήκες άσχημες
να με φορέσεις και ξανά να σε ζεστάνω

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Όλα θολά





Ενα τασάκι,
τσιγάρα μ' όνειρα σβησμένα
Παντού καπνός
θυσία για όλα τα χαμένα
Μία βροχή,
να 'πεφτε όλα να τα σβήσει
Λευκό χαρτί,
χρώμα κανένα μην αφήσει.

Ενα ρολόι,
που να μετράει είχε μάθει
πόσο απομένει
μέχρι πάλι να ξανάρθει
τώρα γυρνά
δίχως σκοπό, χωρίς ουσία
δώδεκα θέσεις
κι όλες δείχνουν απουσία

Ποτήρι άδειο,
και ξανά πάλι γεμάτο
Σκέψη θολή,
το βλέμμα άδειο και φευγάτο
Σχέδια κάνουν
για ταξίδι δίχως τέλος
εκεί που δείχνει
το σημάδι και το βέλος.

Εκκρεμότητα







Οσο κι αν ξέρεις, ότι όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν, 
όσο κι αν στη ζωή σου έχεις μάθει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, 
άσχετα αν σε διαβεβαιώνουν με όρκους γι αυτό, 
όσο κι αν έχεις διαπιστώσει ότι όλα κάποια στιγμή ξεχνιούνται 
και θες δεν θες η ζωή σε σπρώχνει μόνη της παρακάτω, 
δεν παύει να πονάει αβάσταχτα όταν διαπιστώνεις ότι 
από τη μιά στιγμή στην άλλη, μετατρέπεσαι 
από "προτεραιότητα" σε "εκκρεμότητα". 
 Και ακόμα περισσότερο, όταν αυτό γίνεται άκομψα, 
χωρίς σκέψη και χωρίς να ληφθεί υπ' όψιν τίποτα από το παρελθόν 
ή τουλάχιστον έτσι να σου δείξουν.

Το πιό άσχημο γιατρέ μου όμως είναι, 
να ανέχεσαι να σε θεωρούν "εκκρεμότητα"
και να προσφέρεις και άλλοθι στη συνείδησή τους.

Πως το εξηγείς αυτό γιατρέ μου? Για πες, για πες...

'Ισως...







Το ύφος μου λίγο χαμένο,
λίγο μελαγχολικό
ίσως να φταίει αυτός που φταίει,
ίσως να φταίω πάλι εγώ
ίσως εγώ κι αυτός που φταίει,
νάχουμε κατιτίς κοινό
ίσως να φταίμε και οι δυό μας,
ή κανένας απ' τους δυό
Θέλω όταν φταίω να το λέω,
να μπορώ να αντιληφθώ
πως άμα κλαίω όταν δεν φταίω,
ίσως να φταίω και λίγο εγώ.

Ισως κανένας μας δεν φταίει,
μπορεί να είναι όλα γραφτά
παιχνίδια να είναι όλα της μοίρας
που δεν αλλάζουν τελικά
μαζί γκρινιάζουν κι αναστενάζουν
μήπως κάτι καλό συμβεί
μ' όλους τα βάζουν και σου φωνάζουν
δεν είχα άλλη επιλογή
Μα ποιός θα σου πει τι είναι ωραίο,
τι είναι σωστό και ηθικό
ποιος θα μου πει και τι να κάνω,
τι είναι κακό και τι καλό
άμα δεν μάθεις να αγαπάς,
θα πρέπει να μάθω πρώτα εγώ.

Να σ' αγαπώ όποιος κι αν είσαι
ή όποιος θέλεις νάσαι εσύ
θα με μισείς θα μ΄εκδικείσαι
που θ' αγαπώ τόσο πολύ
κι όλους αυτούς που θα μ' αγαπάνε
θα μισείς τώρα εσύ
όμως κι αυτοί κακία δεν κρατάν
και θα σ' αγαπούν κι αυτοί
θα ψάχνεις λοιπόν στα ίδια μέρη
απ' την αγάπη να κρυφτείς
ασφάλεια θα βρείς ξανά στο χέρι
αυτού που σούμαθε να μισείς.

Κι ίσως μια μέρα να ξυπνήσεις
με ύφος μελαγχολικό
κι αντί το κενό σου να γεμίσεις
να ψάχνεις ποιός να φταίει γι αυτό
που ήρθανε τα πράγματα έτσι
και πήρανε άσχημη τροπή
θα σκεφτείς αν αυτός που φταίει κλαίει
και μήπως κλαίει από ντροπή
κι αν το κεφάλι σου το σκύψεις
το δάκρυ σου να μη φανεί
κι άμα στη σκέψη υποκύψεις
ότι φταίς και λίγο εσύ

Αυτό είναι μιά καλή αρχή...

(Στίχοι-Μουσική : Πάνος Μουζουράκης)

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Μου λείπεις






Κοίτα, πάλι σε σένα έρχομαι. Είναι κι οι μέρες βρε Κωστή μου τέτοιες που δεν γίνεται να μη σε θυμηθώ. Αλλά έτσι είχαμε μάθει. Να έχουμε γιά ότι καλό η κακό ο ένας τον άλλο. Πάντα όταν μιλάω για σένα λέω : "δεν έχει αξία να λέω πόσο τον αγαπούσα εγώ, σημασία έχει ότι ξέρω πόσο με αγαπούσε εκείνος".
Κι εγώ σ' αγαπούσα και συνεχίζω να σ' αγαπώ καλέ μου φίλε.

Κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά, που μας συμβαίνουν άσχημα γεγονότα, το μυαλό αντιδρά και προσπαθεί να βρει αντίβαρα, να μετριάσει την θλίψη. Ανασύρει από τη μνήμη ότι καλύτερο υπάρχει, για να νικήσει τα άσχημα του παρόντος. Για μένα Κωστή μου, εσύ είσαι ότι καλύτερο διαθέτει η μνήμη μου και τώρα που έχω κάποια ζόρια, πάλι τον ίσκιο σου ψάχνω.

Θυμάμαι...
Και μου λείπει η καθημερινή σου ιδιαίτερη καλημέρα το πρωί που συναντιόμαστε στο γραφείο.
Εμπαινες αθόρυβα, ακροπατώντας για να μην ενοχλήσεις επειδή είχα ήδη αρχίσει δουλειά. Εσκυβες και μου ψυθίριζες "καλημέρα φίλε μου" μου έδινες ένα ανεπαίσθητο, σαν χάδι αέρα φιλί στα μαλλιά και έφευγες. Τόσο αθόρυβα, όπως έμπαινες.

Θυμάμαι...
Θυμάμαι που έβγαζες τα γάντια σου και μου τα έδινες να μην κρυώνω. Σου έλεγα όχι, εσύ οδηγάς, είναι πιό πολύ το κρύο. Επέμενες επιτακτικά : "ο φίλος μου δεν πρέπει να κρυώνει" έλεγες και μου τα φόραγες στα χέρια.

Θυμάμαι...
Τις όμορφες και ήρεμες συζητήσεις που κάναμε για τις οικογένειες μας, τα όνειρά μας, το μέλλον. Και φυσικά θυμάμαι την τελευταία μας συζήτηση, παραμονή Χριστουγέννων. Ηταν τότε που προβληματιζόσουνα για το μέλλον σου με τη Βιβίκα. Μου έλεγες, "πες μου ότι σκέφτεσαι καθαρά, μου δίνεις υλικό έτσι, για να σκεφτώ κι εγώ και να αποφασίσω".

Θυμάμαι...
Τα απίστευτα ταξίδια σου. Πόσο καιρό και με τι λεπτομέρεια τα οργάνωνες. Σε μέρη που άλλοι δεν πάνε. Κάθε μέρα, με όποιον πρόσφορο τρόπο με ενημέρωνες. Βλέπω τώρα το φαξ που μου έστειλες από τη Σικελία, πριν πάρεις το πλοίο για Τυνησία. Ζωγράφισες τον χάρτη, τον εαυτό σου, τη μηχανή φορτωμένη, και σημάδια, είμαι εδώ, είμαι καλά, θα πάω εκεί και στο τέλος πάντα έλεγες, ..."μου λείπεις".

Αυτό το "μου λείπεις" Κωστή μου είναι που με κάνει να νιώθω όμορφα. Αυτό αν θες θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη καταξίωση ενός ανθρώπου. Να έχει προσφέρει στους άλλους άδολη και ειλικρινή αγάπη, ούτως ώστε να μπορεί να λέει κάποιος για σένα, "μου λείπεις". Και πρέπει να είναι πολύ οδυνηρό γιά όσους κάποια στιγμή διαπιστώνουν ότι τελικά δεν λείπουν σε κανέναν.

Αχ και νάξερες πόσο μου λείπεις...

Για πες γιατρέ μου









Διαβάζω και αντιγράφω :
"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΕΡΑ... ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΟΥΜΕ...."

Μμμμμ σωστός ο ευαίσθητος που το λέει, αλλά -λέμε τώρα- μήπως θα βοηθούσε περισσότερο να μας έλεγε τι γίνεται, όταν έχεις φτερά, ξέρεις προς τα που να φτερουγίσεις, αλλά τα γαμημένα στα κόβουν σύριζα?
Και για να στο κάνω πιό δύσκολο γιατρέ μου, φαντάσου να στα κόβουν την ώρα που πετάς.
Εδώ σε θέλω γιγαντοτεράστιε γιατρέ μου, για πες, για πες

Παρέα μόνο σας ζητώ...



Εκτιμώ την αγνή πρόθεση των γύρω μου, αλλά εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν με ρωτούν:
- Τι έχεις?
- Τίποτα.
- Μα δεν μπορεί κάτι έχεις.
Μα είμαι τόσο ειλικρινής, γιατί δεν με καταλαβαίνουν?
Αυτό έχω, "ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ"

Ποιός








Ποια μάτια μάτια μου στα μάτια σε κοιτάνε
Να δουν τι θέλεις, τι ζητάς, να τα ρωτάνε
Σε ποιον τους φοβους σου να λες, τι σε τρομάζει,
Να τους ξορκίζει και ξανά να σε ησυχάζει.

Ποιά χέρια τώρα το κορμί σου να χαϊδεύουν
Σαν νάναι χάρτης και πορείες να γυρεύουν
Διαδρομές νυχτερινών λεωφορείων
Να κάνουν στάσεις για να βγεις εκτός ορίων.

Ποια ανάσα τώρα τη φωτιά μπορεί να στάζει
Μες στο σκοτάδι το κερί, να το ανάβει
Ποιός το λουλούδι με αγάπη να φροντίζει
Λευκού μελιού σταλαγματιές να ξεχειλίζει.

Ποιος μεγαλεία, δόξα, φήμη να σου τάζει
Ακους με δέος, όλα τ' αφήνεις, δε σε νοιάζει
Ποιος τη ψυχή σου εκεί που θέλει παρασέρνει
Κι ενώ μπροστά νομίζεις, πίσω σε πηγαίνει.

Ποιός τις νυχτιές να σε προσμένει να γυρίσεις
Πράσινο στίγμα, είμαι εδώ, να του θυμίζεις
Να δει πως είσαι και πως πήγε όλη η μέρα
Και να του λες μέσα στη νύχτα "Καλημέρα..."